Πεζοπορία του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου στο Γιούς Κάμπο και τις κορυφές του

Ούτε οι ισχυρές ριπές του ανέμου, ούτε οι υψηλές συγκεντρώσεις σκόνης, ούτε η απειλή βροχής εμπόδισαν τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου από το να πραγματοποιήσει την περασμένη Κυριακή μια όμορφη και ενδιαφέρουσα πεζοπορία στο Γιούς Κάμπο και τις κορυφές του, στην κοιλάδα του Αμαρίου, στο Ρέθυμνο.

Μια δεμένη ομάδα, στην οποία προστέθηκαν ορειβάτες από το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο και τις Μοίρες, υπό την καθοδήγηση της έμπειρης αρχηγού Στεφανίας Παπαδάκη, περπάτησε στην εκπληκτική αυτή γωνιά της Κρήτης και μάλιστα την καταλληλότερη περίοδο, που οι σπάνιες και προστατευόμενες τουλίπες της περιοχής βρίσκονται στην πλήρη άνθηση τους.

Η πεζοπορία ξεκίνησε από υψόμετρο 750 περίπου μέτρων, δίπλα από το μικρό ρέμα με το γάργαρο νερό, με προορισμό την κορυφή Βορίζη, που σκεπάζει με τον τεράστιο όγκο της, τον οικισμό του Σπηλίου.

Η ανάβαση στα 878 μέτρα, όπου είναι τοποθετημένο το υψομετρικό της κορυφής, θεωρητικά θα έπρεπε να ήταν μια εύκολη υπόθεση. Ωστόσο ο άνεμος είχε διαφορετική άποψη και προσπάθησε πολύ να κάμψει το ηθικό των πεζοπόρων φυσώντας τόσο δυνατά που τους έκανε να μην μπορούν να σταθούν όρθιοι.

Την ίδια ώρα το πέπλο σκόνης έδινε το δικό του αγώνα να κρύψει κάτι από την ομορφιά των ορεινών όγκων που απλώνονταν στον ορίζοντα και σε οπτικό πεδίο με την κορυφή: Στο βάθος τα Λευκά Όρη και μπροστά απ’ αυτά ο Κρυονερίτης, η Κουρούπα, ο κουλές στο Φρατί, η χαράδρα του Κουρταλιώτη, το Φρατιανό φαράγγι, το Ξηρό Όρος ή Δριμισκιανό Αόρι και ο Κέντας. Χαμηλότερα στις παρυφές τους έχουν "φωλιάσει" οι οικισμοί Μουρνέ, Μιξόρουμα, Κοξαρέ, Λαμπινή.

Μετά από ολιγόλεπτη παραμονή στην κορυφή του Βορίζη, και τις πληροφορίες που διέθεσε στην ομάδα η αρχηγός Στεφανία Παπαδάκη, οι πεζοπόροι άρχισαν να κατηφορίζουν προς το Γιούς Κάμπο. Βρήκαν ξανά το ρέμα που είχαν συναντήσει και στο ξεκίνημα της πορείας τους και ακολουθώντας το έφτασαν στην περίφραξη που τους άνοιξε το δρόμο για τη δεύτερη κορυφή, τον Κούπο.

Από το πλάι του βουνού, καθώς είναι αρκετά απόκρημνο, βρήκαν τη σηματοδότηση για την κορυφή. Το σκαρφάλωμα στα 914 μέτρα έγινε με προσοχή και με αργά βήματα για ασφάλεια.

Ευτυχώς ο αέρας εδώ ήταν αποδυναμωμένος σε σχέση με πριν κι έτσι τουλάχιστον η παρουσία του δεν στάθηκε εμπόδιο.

Στην κορυφή του Κούπου ξεχωρίζει το μικρό, πετρόκτιστο, χωρίς στέγη πια, εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος. Πλήρως προσαρμοσμένο στο άγριο τοπίο όπου κτίστηκε δεν έχει να φοβάται τίποτα από τα ακραία φαινόμενα που χτυπούν αυτά τα ύψη. Κατεστραμμένο από κεραυνό το υψομετρικό στην κορυφή μαρτυρά πως οι νόμοι της φύσης εκεί δεν υπολογίζουν τα έργα του ανθρώπου.

Απέναντι από τον Κούπο ορθώνουν το δικό τους ανάστημα ο Σωρός Αμαρίου, το Κατσονύχι του Μέρωνα ή Αγκάθι ή Παναόρι και φυσικά ο επιβλητικός Κέδρος με την πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Στα «πόδια» του Κούπου ο Γιούς Κάμπος σε όλο του το μεγαλείο, καταπράσινος αυτή την εποχή.

Η στάση πάνω στη δεύτερη κορυφή έδωσε την ευκαιρία στην αρχηγό να μας θυμίσει κάτι από την ιστορία του τόπου που συνδέθηκε κι αυτός με γερμανικές θηριωδίες και πλήρωσε, μέσα από οκτώ χωριά του, τα «κλειστά στόματα» στην απαγωγή Κράιπε.

Η κάθοδος στο Γιούς Κάμπο έγινε από τα σημεία όπου έγινε και η ανάβαση στην κορυφή Κούπος, καθώς όλο το υπόλοιπο βουνό έχει πλαγιές-γκρεμούς.

Από τα πρώτα κιόλας βήματα, μόλις οι πέτρες του βουνού έδωσαν τη θέση τους στο χώμα, άρχισε να ξεδιπλώνεται η μαγεία του κάμπου, που η φήμη του έχει φθάσει στα πέρατα του κόσμου.

Αιτία η ενδημική κόκκινη άγρια τουλίπα Tulipa doerfleri που φύεται εκεί και γεμίζει με την ομορφιά της κάθε άνοιξη το Γιούς Κάμπο.

Η πεζοπορία έγινε σε εποχή που η doerfleri ήταν στις δόξες της. Χιλιάδες τουλίπες ξεπρόβαλλαν ανάμεσα στο πράσινο του κάμπου, μπερδεύονταν με τις άγριες ορχιδέες και ίριδες δημιουργώντας εικόνες μαγικές, που κανείς από τους πεζοπόρους δε χόρταινε να βλέπει και να φωτογραφίζει.

Ήταν αυτές οι μοναδικές εικόνες που τους έκαναν να ξεχάσουν τις μικρές δυσκολίες που έθεσε ο καιρός στην κάτι παραπάνω από οκτώ χιλιόμετρα πεζοπορία τους.

Η ημέρα έκλεισε με επίσκεψη και φαγητό στο Σπήλι, με τις πλούσιες πηγές νερού και τα γραφικά σοκάκια.