Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς στην Κρήτη χωριό με τόσες πολλές
αψιδωτές πόρτες με ανάγλυφα και πόρτες με καλοφτιαγμένα πελέκια όσες αυτές που μετρά ο
Μαρουλάς Ρεθύμνου.
Η πλειοψηφία των σπιτιών διαθέτει καμαρωτές πόρτες ή πόρτες μεγάλες, κτισμένες με λαξευμένα πελέκια, και
ψηλούς τοίχους που κρύβουν τις αυλές.
Οικοδομήματα της βυζαντινής περιόδου και κυρίως της ενετοκρατίας
αυτά τα σπίτια κλέβουν τις εντυπώσεις με την αρχιτεκτονική τους και τη σημασία
στη λεπτομέρεια που τα χαρακτηρίζει.
Θα μπορούσαν από μόνες τους ωστόσο αυτές οι εντυπωσιακές πόρτες τους να αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης καθώς αν παρατηρήσει κανείς, όχι μόνο στο Μαρουλά, αλλά στα περισσότερα χωριά της Κρήτης που συναντάμε τέτοιες, μπορεί όλο το σπίτι να πέσει και να γίνει σωρός από πέτρες όμως η πορτα θα μείνει στη θέση της, όπως και οι καμάρες που χώριζαν δωμάτια.
Ανάμεσα στις πολλές και ωραίες θύρες των σπιτιών του
Μαρουλά, πορτάρες όπως τις αποκαλούν, ξεχωρίσαμε μια. Όχι γιατί η αρχιτεκτονική
της είναι περίτεχνη αλλά για τη σημειολογία που κουβαλά.
Στο μονοπάτι που οδηγεί προς την βρύση του χωριού, περνώντας
από τον ένα εκ των δυο σωζόμενων πύργων, βλέπουμε μια εξώθυρα πολύ
ξεχωριστή.
Φτιαγμένη από απλά πελέκια έχει λίγο πιο κάτω από το μέσο της λαξευμένα
πάνω στην πέτρα δυο χέρια, δυο ανοικτές παλάμες και μάλιστα όχι πανομοιότυπες.
Μοιάζουν σαν να ανοίγουν μια μεγάλη αγκαλιά για να
καλοδεχτούν όποιον θελήσει να περάσει το κατώφλι του σπιτιού αν και με λίγη
φαντασία μπορεί να σκεφτεί κανείς πως αγκαλιάζουν και περιβάλλουν με αγάπη και
το ίδιο το σπίτι.
Ευρηματικό σίγουρα το συγκεκριμένο στοιχείο πάνω στα πελέκια της
πόρτας του παλιού κτίσματος που σου δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα.
Συνήθως, να σημειώσουμε, πάνω στα πελέκια στις εξώθυρες αυτού του είδους αλλά και στις καμαρόπορτες της εισόδου στα κρητικά χωριά σχεδιάζαν και πελεκούσαν ρόδακες, σταυρούς, ζευγάρια ανθρώπων, χρονολογίες, οικόσημα, όμως το συγκεκριμένο σχέδιο είναι σπάνιο και για αυτό αξιοσημείωτο.