Μπροστά σε μια σφηκοφωλιά υπερθέαμα βρεθήκαμε εντελώς τυχαία
σ’ ένα ερειπωμένο κτίσμα στη Σύλλαμο, έξω από το Ηράκλειο.
Ο χώρος, που αποτελούσε κομμάτι οθωμανικού σπιτιού, είχε
μισοεπισκευαστεί πριν από χρόνια και χρησιμοποιούνταν ως στάβλος πριν εγκαταλειφθεί
πλήρως.
Στον αναστυλωμένο τοίχο του με τσιμεντόλιθους, καλυμμένο από καιρικά φαινόμενα και αθέατο, σε ύψος περίπου δύο μέτρων, οι σφήκες είχαν
βρει το κατάλληλο μέρος για να φτιάξουν τη φωλιά τους.
Το μέγεθος της τεράστιο για να φιλοξενήσει αποικία πολλών εκατοντάδων σφηκών,
η οποία ευτυχώς, όταν εντοπίσαμε τη φωλιά, είχε εγκαταλείψει το περίτεχνο «ανάκτορο»
της.
Πέρα όμως από το μέγεθος το πιο εντυπωσιακό ήταν το σχήμα
και το υλικό κατασκευής της φωλιάς.
Όπως μάθαμε, οι σφήκες φτιάχνουν αυτού του είδους τις φωλιές τους από σάπια
και παλιά ξύλα δέντρων ή και φρέσκα. Με τις δαγκάνες τους δαγκώνουν το ξύλο και
παίρνουν μικρές ίνες του, τις οποίες αναμειγνύουν με το σάλιο τους ή το χυμό του ίδιου
του δέντρου. Μέχρι να φθάσουν στο σημείο που έχουν επιλέξει για τη φωλιά τους μασάνε το υλικό και το μετατρέπουν σε πολτό.
Με αυτόν τον πολτό χτίζουν με μεγάλη επιδεξιότητα το οικοδόμημα όπου η βασίλισσα τους θα εναποθέσει τα αυγά της.Το υλικό της συγκεκριμένης σφηκοφωλιάς, όπως διαπιστώσαμε, είναι αέρινο, σχεδόν διάφανο και τρομερά ελαφρύ.
Η κατασκευή της φωλιάς γίνεται κάθε καλοκαίρι και κάθε χρόνο
δημιουργούν καινούργια την οποία εγκαταλείπουν όταν εκκολαφτούν τα αυγά και
μεγαλώσουν τα μικρά σφηκάκια.
Να σημειώσουμε πως υπάρχουν δυο κατηγορίες σφήκας, αυτή που
ζει μοναχικά και δεν φτιάχνει φωλιά και οι κοινωνικές που ζουν σε αποικίες και κτίζουν φωλιές
αριθμώντας κάποιες φορές και πολλές χιλιάδες μέλη.