Ο Σητειακός και η Χιώτισσα: Γνωρίστηκαν μέσω αλληλογραφίας στο Ρομάντζο και είναι 66 χρόνια μαζί

 

Ζουν μαζί αγαπημένοι 66 ολόκληρα χρόνια κι έχουν πολλά να διηγηθούν για τη ζωή τους. Ωστόσο εκείνο που κάνει το συγκεκριμένο ζευγάρι ξεχωριστό είναι ο τρόπος γνωριμίας τους που για τα σημερινά δεδομένα φαντάζει ιδιαίτερος.

Ο Ερμής Αβρονιδάκης, από το Χανδρά Σητείας, και η Χιώτισσα Αλεξάνδρα Παπαμιχελάκη γνωρίστηκαν δι’ αλληλογραφίας μέσα από αγγελία στα περιοδικά της εποχής τους, δηλαδή το Ρομάντζο και το Θησαυρό.

Νεαρός στρατιωτικός τότε ο κ. Αβρονιδάκης δεν είχε άλλο τρόπο να γνωρίσει κοπέλες και να επιλέξει το ταίρι του κι έτσι κατέφυγε στο «ίντερνετ» της εποχής του που ήταν η αλληλογραφία μέσα από αγγελίες δημοφιλών περιοδικών.

Τον συναντήσαμε στον τόπο καταγωγής του το Χανδρά, όπου διατηρεί σπίτι και το επισκέπτεται κάθε καλοκαίρι με τη σύζυγο του, καθώς ο μόνιμος τόπος κατοικίας τους πλέον είναι η Χίος.

Ο κ. Αβρονιδάκης μας μίλησε για τη γνωριμία τους αλλά και τις δυσκολίες που είχε η ζωή εκείνα τα χρόνια.

Η πρώτη επαφή με τους Γερμανούς

Γεννημένος στις 13 Ιανουαρίου του 1937 είδε τους Γερμανούς να μπαίνουν στο χωριό του στην τρυφερή  ηλικία των πέντε ετών. Πριν απ' αυτούς στο Χανδρά βρίσκονταν οι Ιταλοί που φρόντιζαν όταν η μάνα και η γιαγιά του ζύμωναν ψωμί να το κατάσχουν με τη δική του οικογένεια να ζει κρύβοντας μικρές ποσότητες, πριν αυτό φθάσει στα χέρια των κατακτητών.Ο πατέρας του είχε σκοτωθεί στο Αλβανικό μέτωπο.

Οι Γερμανοί με το που έφτασαν στο Χανδρά άρχισαν να κυνηγούν άνδρες που είχαν κάνει πλιάτσικο στις ιταλικές αποθήκες. Νομίζοντας πως κάποιος απ' αυτούς είχε τρυπώσει στο σπίτι της οικογένειας του κ. Αβρονιδάκη, που βρίσκεται επί την πλατείας του χωριού, έδωσαν μια δυνατή σπρωξιά στην πόρτα και η αμπάρα, με την οποία έκλεινε, βρέθηκε στην άλλη άκρη του κτιρίου. Οι δύο Γερμανοί στρατιώτες με τα αυτόματα έμειναν στην είσοδο και οι άλλοι δύο ερεύνησαν στο σπίτι χωρίς να βρουν κανέναν. Τον παππού του, που ζούσε λίγα μέτρα πιο κάτω, λόγω ηλικίας, ευτυχώς δεν το πείραξαν.

Σε ηλικία 15 ετών ο κ. Αβρονιδάκης είπε στη μάνα του πως θέλει να πάει μόνιμος στο στρατό, πράγμα που η ίδια ούτε να ακούσει δεν ήθελε μια και ο άντρας της είχε σκοτωθεί στον πόλεμο. Βέβαια ο έφηβος Ερμής, που από τα 12 του χρόνια δούλευε μεροκάματα και είχε το δικό του χαρτζιλίκι, δεν την άκουσε. Ήθελε να φύγει από το χωριό και τη μιζέρια κι έτσι στα 16 του πήγε κρυφά στα Χανιά όπου έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών. Κατάφερε να περάσει και ξεκίνησε στις 4 Ιανουαρίου 1954 τη Σχολή του.

Η γνωριμία

Όλα τα χρόνια που υπηρέτησε στο Στρατό, δηλαδή 36, άλλαξε 31 μονάδες. Οι διαρκείς αλλαγές και το ότι έμενε μέσα στους στρατώνες δεν του επέτρεπαν να γνωρίσει κάποια κοπέλα για να φτιάξει τη ζωή του.

Έτσι κάποια στιγμή, που υπηρετούσε στο Τμήμα Εκπαιδεύσεων Νεοσυλλέκτων στην Τρίπολη, αποφάσισε να βάλει αγγελία στα περιοδικά ζητώντας κοπέλα για επικοινωνία... κι ότι άλλο ήθελε προκύψει.

Τέτοιες κινήσεις ήταν συνηθισμένες στην εποχή του που οι συνθήκες γνωριμίας των δυο φύλων δεν ήταν εύκολες.

Στην αγγελία του, θυμάται, απάντησαν πολλές κοπέλες κι εκείνος με βάση όσα του έγραψαν και τον τρόπο που εκφράζονταν είχε επιλέξει να επικοινωνήσει με δύο, κι ανάμεσα τους και η μετέπειτα σύζυγος του.

Αλληλογραφούσαν ένα χρόνο όταν αποφάσισαν να γνωριστούν από κοντά, όμως επειδή δεν ήταν σίγουρος για το τι θα συναντήσει ο κ. Αβρονιδάκης φέρθηκε έξυπνα και έστειλε πριν έναν συνάδελφο του από τη Χίο να δει αν η Αλεξάνδρα ήταν όμορφη. Εκείνος του έδωσε το πράσινο φως κι έτσι ταξίδεψε τα Χριστούγεννα του 1956, αρχικά για την Αθήνα, όπου συνάντησε μια άλλη κοπέλα με την οποία αλληλογραφούσε (έχασε μάλιστα και το πλοίο για τη Χίο) και στη συνέχεια ταξίδεψε ως τη Χίο.

Κατάλαβε αμέσως πως η Χιώτισσα Αλεξάνδρα Παπαμιχελάκη ήταν η γυναίκα που έψαχνε κι έτσι χωρίς να χάσουν χρόνο αρραβωνιάστηκαν. Ο αρραβώνας τους κράτησε τρία χρόνια και μετά ήλθε ο γάμος που κρατά 63 ολόκληρα χρόνια.Μαζί έχουν αποκτήσει δυο κόρες που τους έχουν χαρίσει πέντε εγγόνια κι ένα δισέγγονο.

Οι συνεχείς μεταθέσεις

Η ζωή τους δεν ήταν εύκολη λόγω των συχνών μεταθέσεων. Γύρισαν μαζί όλη την Ελλάδα, από την Κοζάνη, και το Κιλκίς, μέχρι τα Τρίκαλα, την Πελοπόννησο, την Κρήτη, τη Σάμο και την Αθήνα.

Θυμάται το 1966 που ενώ υπηρετούσε στη Χίο πήρε μετάθεση για τη Σάμο κι έπρεπε να πάει με το βαπόρι, μέσω Σύρου. Έφυγε την επομένη των Χριστουγέννων κι έφτασε στη Σάμο παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τα πράγματα του τα είχε φορτώσει σε ένα κάρο και το κάρο πάνω σε φορτηγό πλοίο. Τότε η μεγάλη του κόρη πήγαινε δημοτικό σχολείο και η άλλη ήταν 4 μηνών. Έπρεπε μάλιστα τις πρώτες ημέρες να μείνουν σε ξενοδοχείο μέχρι να βρουν να νοικιάσουν σπίτι.

Όταν τον είχαν μεταθέσει στη Αθήνα τα χρήματα που έβγαζε δεν αρκούσαν να νοικιάσει ένα καλό σπίτι παρά μόνο υπόγεια. Έτσι αναγκάστηκε να κάνει μια δεύτερη δουλειά. Εργάστηκε τότε σε γραφείο ντεντέκτιβ όπου έπαιρνε ένα καλό μεροκάματο και μπόνους όταν έφταναν σε εξιχνίαση των υποθέσεων που είχαν αναλάβει.

Το ζευγάρι αποφάσισε όταν πλέον πήρε σύνταξη ο κ. Αβρονιδάκης να ζήσει στη Χίο, όπου διορίστηκε ο ένας εκ των γαμπρών του μετακομίζοντας εκεί και η κόρη τους. Στην Κρήτη όμως έρχονται κάθε χρόνο, το καλοκαίρι, για να αλλάξουν παραστάσεις κι επειδή όπως και να το κάνουμε στον τόπο του ο κ. Αβρονιδάκης νιώθει όμορφα.

Η συνταγή ενός ευτυχισμένου γάμου

Με τόσες δυσκολίες πάντως το ότι όχι μόνο κράτησε ο γάμος τους αλλά είναι και επιτυχημένος είναι πολύ σημαντικό. Γι αυτό και ρωτήσαμε τον κ. Αβρονιδάκη να μας πει ποια είναι η συνταγή που ακολούθησαν ώστε να παραμείνουν μαζί αγαπημένοι 66 ολόκληρα χρόνια, έχοντας γνωριστεί με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο και αλλάζοντας κάθε τόσο πόλη.

Η κατανόηση, μας είπε, είναι η συνταγή και το ότι συζητάμε οι δυο μας και λύνουμε όλα τα προβλήματα μας. «Ήμασταν πάντα μόνοι, χωρίς εξωτερική βοήθεια, και φροντίζαμε κάθε εμπόδιο να το ξεπερνάμε κουβεντιάζοντας» μας είπε ο κ. Αβρονιδάκης, θεωρώντας αυτονόητο το σεβασμό που υπήρχε από τη πρώτη ημέρα μεταξύ τους.