Στις παρυφές του λόφου στο Προφήτη Ηλία, πάνω από το Αφρατί
Πεδιάδος, δεν αναπτύχθηκε μόνο η σπουδαία Αρχαία Πόλη των Αρκαδών αλλά εκεί
λέγεται πως λειτούργησε και η παλιά Επισκοπή Αρκαδίας, και μάλιστα η έδρα της όταν ο χριστιανισμός διαδέχθηκε
τη λατρεία αρχαίων θεοτήτων.
Τόπος που κρύβει πολλά ακόμα μυστικά, μια και ολοκληρωμένη
ανασκαφή του δεν έχει γίνει, ενώ καλύπτεται με ακόμα περισσότερο μυστήριο όταν σμίξει το άγνωστο που την περιβάλλει με τις προφορικές παραδόσεις που διασώζονται
και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.
Μια τέτοια ιστορία-παράδοση μας διηγήθηκε ο ιερέας Γεώργιος
Κουναλάκης και η πρεσβυτέρα του Ασπασία Φραγκιαδάκη Κουναλάκη.
Αναφέρει λοιπόν η παράδοση αυτή πως κάτω από το χώμα και τους όγκους
πέτρας που βλέπουμε σε μια από τις πλαγιές του λόφου του Προφήτη Ηλία στο Αφρατί
είναι θαμμένη η Επισκοπή Αρκαδίας.
Φαίνεται πως χάθηκε από προσώπου γης εντελώς ξαφνικά γιατί η
ιστορία λέει πως μαζί με το κτίριο ενταφιάστηκαν κι όλα τα τιμαλφή της, που
ήταν πάρα πολλά και τα περισσότερα φτιαγμένα από χρυσάφι.
Αυτό το θησαυρό ανέλαβε να τον φυλάει ένα σμήνος από
κοκκινόσβουρους, έτοιμοι να επιτεθούν σε όποιον προσέγγιζε την περιοχή
αναζητώντας τον.
Σε μια δεύτερη εκδοχή τα πολύτιμα σκεύη και κειμήλια της Επισκοπής
Αρκαδίας δεν θάφτηκαν μαζί με το κτίριο της αλλά κρύφτηκαν σε πηγάδι, εκεί
κοντά, γύρω από το οποίο παραφυλούσαν οι κοκκινόσβουροι.
Κάποια στιγμή το σημείο, συνεχίζει η ιστορία, προσέγγισε μια
μοναχή που ονομαζόταν Μαγδαληνή. Κι εδώ έχουμε δυο εκδοχές. Η μια αναφέρει πως
πήγε εκεί τυχαία και η άλλη ότι πήγε για να αναζητήσει κάποια από τα τιμαλφή,
που είχε ακούσει ότι υπάρχουν, καθώς η Εκκλησία στο Αφρατί είχε ανάγκες και
χρήματα δεν υπήρχαν για να καλυφθούν.
Όπως κι αν πήγε πάντως η συνέχεια είναι η ίδια. Ένας
κοκκινόσβουρος της επιτέθηκε και πήγε να τη δαγκώσει στο κεφάλι.
Τότε εκείνη με μια αστραπιαία κίνηση σήκωσε το κεφαλομάντηλο
της και κατάφερε να κλείσει μέσα το σβούρο και μάλιστα ασκώντας τέτοια πίεση
που ήταν σίγουρη πως τον σκότωσε.
Άνοιξε λοιπόν το μαντήλι της για να δει το νεκρό έντομο κι
αντί για κοκκινόσβουρο βρήκε μια χούφτα χρυσάφι με το οποίο κάλυψε και με το
παραπάνω τις ανάγκες της εκκλησίας, όπως επιθυμούσε.