Το Μελισσουργάκι του δήμου Μυλοποτάμου είναι κτισμένο στις βόρειες υπώρειες του Ψηλορείτη σε
απόσταση περίπου 32 χιλιομέτρων από την πόλη του Ρεθύμνου.
Οι μόνιμοι κάτοικοι του δεν ξεπερνούν σήμερα τα 30 άτομα
ωστόσο κατά το παρελθόν υπήρξε ένα χωριό πολύ ζωντανό και παραγωγικό με
ανθρώπους, που χωρίς δεύτερη σκέψη, μετείχαν στους αγώνες κατά των κατακτητών.
Το όνομα του χωριού λέγεται πως παραπέμπει στη βυζαντινή
οικογένεια των Μελισσηνών παρότι στην ευρύτερη περιοχή συναντάμε φέουδα της αρχοντικής
οικογένειας των Καλλεργών.
Μάλιστα τα οικόσημα τους δεσπόζουν ακόμα σε κτίρια της ευρύτερης περιοχής.Ο οικισμός εμφανίζεται στις βενετικές απογραφές με το όνομα Melisurgachi (1577 και 1583).Στην απογραφή του Καστροφύλακα (1583), αριθμούσε 97 κατοίκους και 140 οφειλόμενες αγγαρείες.
Επίσης περιλαμβάνεται στον κατάλογο των χωριών του 1633 όταν
οι κάτοικοί του ήταν υποχρεωμένοι με αγγαρεία να περιφρουρούν, από τη θέση Casolato, τη θαλάσσια περιοχή ανοικτά του
Πανόρμου και να προειδοποιούν με καπνό ή φωτιές την κεντρική διοίκηση για
επικείμενη πειρατική επιδρομή ή άλλου εχθρικού στόλου.
Ο οικισμός διατηρεί τον παραδοσιακό οικιστικό του πυρήνα, με πολλά κτήρια της οθωμανικής και ενετικής περιόδου.
Λίγο πριν φθάσουμε στο χωριό κι αμέσως μετά από αυτό λειτουργούσαν, από την Ενετοκρατία, δυο μοναστήρια, το ένα της Παναγίας, στη θέση Βατέ όπου σήμερα και το κοιμητήριο, και το δεύτερο του Αγίου Στεφάνου.
Στην κεντρική πλατεία με τα δροσερά πλατάνια και το καφενείο ξεχωρίζει ο βυζαντινός τοιχογραφημένος ναός του Αγίου Γεωργίου που είναι και το καμάρι του χωριού.
Αυτή η πλατεία ήταν τόπος συνάντησης των ανδρών όλων των γειτονικών χωριών, κατά το παρελθόν, κυρίως τις Κυριακές και τις γιορτές που δεν είχαν δουλειές να κάνουν.
Το Μελισσουργάκι είναι τόπος που γέννησε όχι μόνο ήρωες επαναστάτες αλλά και πολλούς επιστήμονες, επιχειρηματίες και ανθρώπους που προόδευσαν και βγήκαν από τα κλειστά σύνορα του τόπου τους.
(Αντλήθηκαν πληροφορίες από την έκδοση «Μυλοπόταμος» του Μιχάλη Τρούλη, Ρέθυμνο 2017).