Αγία Ειρήνη Ρεθύμνου: Ένα μικρό χωριό όπου στερεύει η ζωή

 

Είναι πολύ στενάχωρο να βλέπεις σπίτια να κλείνουν και χωριά να ερημώνουν.Nα περπατάς στα σοκάκια τους και να μην βλέπεις ζωή, να μην ακούς χαρούμενες φωνές ανθρώπων.

Πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει σε χωριουδάκια πολύ κοντά σε μεγάλες πόλεις, όπως αυτό της Αγίας Ειρήνης, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ρέθυμνο. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι προάστιο της πόλης όπου θα επέλεγαν να ζήσουν όσοι ξυπνώντας το πρωί  ήθελαν να βλέπουν το γαλάζιο της θάλασσας μπροστά τους και το Ρέθυμνο να την αγκαλιάζει, γιατί αυτή τη θέα προσφέρει απλόχερα το χωριό της Αγίας Ειρήνης.

Όμως αυτό δε συμβαίνει. Ελάχιστα σπίτια κατοικούνται πλέον. Πολλά είναι "άψυχα", διπλοκλειδωμένα και αφημένα στη φθορά του χρόνου. Ακόμα περισσότερα είναι ερειπωμένα, χωρίς πόρτες, με καταρρεύσεις τοίχων, όρθάνοιχτα στα αδιάκριτα βλέμματα που ψάχνουν να συνθέσουν τους κρίκους της αλυσίδας ζωής των ανθρώπων που κάποτε έμεναν εκεί.

Ακόμα, στα απομεινάρια των τοίχων κρέμονται παλιές κορνίζες με ξεθωριασμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ημερολόγια, που σταμάτησαν να μετρούν το χρόνο το 1991. Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις μέσα στις μικρές κάμαρες τη νοικοκυρά να μαγειρεύει στην παραστιά και τον άντρα του σπιτιού να παρακολουθεί ειδήσεις στην ασπρόμαυρη τηλεόραση πάνω από το ψυγείο.

Συνεχίζεις το φανταστικό ταξίδι και πας ακόμα πιο πίσω…βλέπεις μια χαρούμενη παρέα, τραγουδώντας, να πατά σταφύλια μέσα στο μικρό εσωτερικό πατητήρι ενώ οι γυναίκες στην αυλή ξεκουράζονται αποκαμωμένες από τον τρύγο... αν και η γυναίκα στην ύπαιθρο της Κρήτης δε γνώριζε ξεκούραση ποτέ, μόνο λίγες στιγμές έπαιρνε μια ανάσα και συνέχιζε τον καθημερινό της αγώνα.

Μετά ανοίγεις τα μάτια και βλέπεις τον τοίχο του υπνοδωματίου πεσμένο σχηματίζοντας μια μεγάλη τρύπα. Το κρεβάτι, στο βάθος, μοιάζει να κουράστηκε από τη μοναξιά και με αυτό τον τρόπο να αποζητούσε έστω τη θέα προς τον έξω κόσμο, να χει πεδίο ελεύθερο να περνά ο αέρας ανεμπόδιστα και να χαϊδεύει στα σκονισμένα του στρωσίδια, αφού ανθρώπινο χέρι δεν τα αγγίζει πια.

Κι όταν έρχεται η στιγμή που βλέπεις πως τα ρημαγμένα σπίτια είναι κι αυτά κομμάτι στον κύκλο της ανθρώπινης ζωής, πως γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν σαν κι εμάς τότε η θλίψη μεγαλώνει…Σταματούν με μιας να είναι πέτρινα οικοδομήματα και αποκτούν ψυχή. Σχεδόν διακρίνεις την ανακούφιση τους που κάποιος αδιάκριτος μπήκε απρόσκλητος στο εσωτερικό τους για να τα χαιρετίσει, που άκουσαν ανθρώπινες φωνές κι ένιωσαν ότι συμπονά και κατανοεί τη μοναξιά και τη φθορά τους.