Το σπήλαιο της Νεραϊδογούλας στο Σελέκανο Ιεράπετρας

 

Στο δάσος του Σελάκανου στην Ιεράπετρα, σε υψόμετρο 1221 μέτρων, καλά κρυμμένο για εκείνους που δε γνωρίζουν τον τόπο, είναι το σπήλαιο της Νεραϊδογούλας.

Όπως μαρτυρά και η ονομασία που του έδωσαν οι ντόπιοι στο σπήλαιο αυτό, που διαθέτει νερό (εξού και το δεύτερο συνθετικό γούλα), ζούσαν νεράιδες.

Στην πραγματικότητα το σπήλαιο αυτό είναι δημιούργημα υπόγειου ποταμού που εξακολουθεί να ρέει κι όταν το επισκεφθείς χειμώνα ακούς έντονα το βουητό του.

Μάλιστα οι ντόπιοι, όπως μας μετέφερε ο σπηλαιολόγος Νώντας Γκιουζέλης, λένε πως υπήρξαν φορές που το σπήλαιο «άνοιξε», δηλαδή από την τεράστια ποσότητα νερού του υπόγειου ποταμού γέμισε το εσωτερικό του κι άρχισε να το πετάει με ορμή από την είσοδο. Γι αυτό και υπάρχει ένας φόβος προσέγγισης του ακόμα και τους καλοκαιρινούς μήνες.

Εντός του σπηλαίου, που έχει κλίση κατηφορική, πράγματι η παρουσία νερού είναι έντονη καθώς μια μικρή λίμνη σχηματίζεται στην κάτω πλευρά του ενώ ενδιάμεσα υπάρχουν μικρά ρυακάκια νερού και έντονη σταγονορροή από την οροφή του. Στο βάθος, εκεί όπου άνθρωπος δεν μπορεί να πλησιάσει, βρίσκεται το άνοιγμα που οδηγεί στο υπόγειο ποτάμι.

Η είσοδος στο σπήλαιο γίνεται από μικρή οπή που απαιτεί να κινηθεί κάποιος έρποντας για 1-1,5 μέτρο. Στη συνέχεια υπάρχει ένας μικρός προθάλαμος που σε περνάει στην κεντρική, τεράστια, αίθουσα του σπηλαίου.

Ο διάκοσμος του είναι σχετικά φτωχός και κυρίως εντυπωσιάζουν, όσο προχωράς στο εσωτερικό του, οι σταλακτίτες στην οροφή του. Το δάπεδο του σπηλαίου είναι καλυμμένο από μαλακό άργιλο που σε κάνει να νιώθεις πως πατάς πάνω σε στρώμα.

Να σημειώσουμε πως η προσέγγιση στη Νεραϊδογούλα γίνεται μέσω ενός σχετικά απότομου κομματιού που οδηγεί στην κοίτη μικρού φαραγγιού που διατρέχει το ρέμα του Λιναρά. Για ασφάλεια έχουν τοποθετηθεί σχοινιά ώστε στα πιο δύσκολα σημεία να μπορεί κάποιος να πιαστεί.

Η στενή είσοδος του σπηλαίου