Χοχλακιάς Μεραμπέλου: Ένας τόπος που κάποτε ήταν γεμάτος μετοχάκια με μποστάνια και σιτηρά

 

Μόνο οι ξερολιθιές απέμειναν να θυμίζουν πως στην περιοχή αυτή, που οι ντόπιοι ονομάζουν Χοχλακιάς ή Θεοδωράδω, κάποτε υπήρχε ζωή.

Η φαινομενικά άγονη, γεμάτη πέτρες και βράχους έκταση που φθάνει ως την παραλία των Ανωγείων στο Μεραμπέλο, δεν ήταν πάντα ξερή και αφιλόξενη όπως είναι σήμερα.

Υπήρχαν μικρά μετοχάκια και γύρω απ αυτά οι ιδιοκτήτες τους έβαζαν περβόλια και έσπερναν.

Ο κόπος και ο αγώνας τους εμφανής ως τις μέρες μας. Μεγάλες σε μήκος, καλοχτισμένες ξερολιθιές, διαχώριζαν τις ιδιοκτησίες αντλώντας δομικό υλικό από τις πάμπολλες πέτρες που η φύση έσπειρε στις ακτές του Μεραμπέλου.

Το καλοκαίρι ο τόπος χρύσιζε από τα σπαρμένα σιτηρά και το χειμώνα πρασίνιζε από τα μικρά κηπούλια με τα λαχανικά, αν και κάποιοι τολμούσαν και το καλοκαίρι να φυτέψουν καρπούζια κι άλλα είδη της εποχής.

Τουλάχιστον μέχρι το 1985, όπως μας είπε ο ιδιοκτήτης του μοναδικού μικρού μετοχιού που διατηρείται στην περιοχή, έβρισκες καλλιέργειες που τις πότιζαν από πηγάδι με τη βοήθεια μοντέρ άντλησης του νερού.

Μάλιστα πιο ψηλά, όπου φαίνεται ακόμα η πλούσια βλάστηση ρεματιάς, καλλιεργούσαν και αμπέλι.Το νερό έτρεχε εκεί μέχρι τον Αύγουστο οπότε ο τόπος δεν ήταν ξερός και άνυδρος όπως είναι σήμερα. 

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Χοχλακιάς εγκαταλείφθηκε και ερήμωσε. Οι συνθήκες καλλιέργειες δεν ήταν εύκολες κι όταν ο τουρισμός παραγκώνισε κάθε άλλη δραστηριότητα στην παράκτια ζώνη της Κρήτης, ο κόσμος έκανε στροφή στον τρόπο που ζούσε κι έβγαζε τα προς το ζην.